Eνημερωτικό διήμερο για όλα τα Στελέχη του Τ.Τ. Νάουσας

Το μπλε, το λευκό και το μαντήλι γύρω από το λαιμό, μας έκαναν να νιώθουμε τόσο ξεχωριστοί. Το κρύο ήταν αρκετό και ήμασταν όλοι τυλιγμένοι σε μπουφάν, σκούφους και κασκόλ. Παρ’ όλα αυτά η στολή ήταν αυτή που ζέσταινε περισσότερο, όχι το σώμα μας αλλά την καρδιά μας. Είχαμε σκεφτεί να οργανώσουμε ένα ενημερωτικό διήμερο για όλα τα Στελέχη του Τ.Τ. Νάουσας, που θα περιελάμβανε, στο μεν πρώτο μέρος την ιστορία του Οδηγισμού (παγκόσμια και ελληνική), τη στολή μας, τα σήματα και τη δομή του Σ.Ε.Ο. τις εκπαιδεύσεις κ.λπ. και στο δεύτερο μέρος τους 4 Κλάδους και τη συμπεριφορά των Στελεχών μέσα στην Ομάδα, αλλά και γενικότερα. Και τελικά με πολύ μεράκι και ατέλειωτες ώρες δουλειάς τα καταφέραμε.

Κι έτσι όλα ξεκίνησαν … Η διαδρομή δεν ήταν μεγάλη, αλλά η ανυπομονησία όλων μας, μας έκανε να φανταζόμαστε πως είμαστε ώρες αμέτρητες μέσα στα αυτοκίνητα που σκαρφάλωναν αργά τους πρόποδες του Βερμίου. Δώδεκα Στελέχη όλων των Κλάδων ήμασταν εκεί για να περάσουμε ένα ακόμα αξέχαστο οδηγικό διήμερο.
Όταν επιτέλους φτάσαμε στο χωριό Μεταμόρφωση (Ντραζίλοβος) του Δήμου Νάουσας, που βρίσκεται σε υψόμετρο 980 μ., ο ενθουσιασμός μας ήταν μεγάλος! Το άγριο περιβάλλον, του μικρού γραφικού χωριού, τα πλινθόχτιστα σπίτια αραδιασμένα το ένα δίπλα στο άλλο, η δυνατή βροχή που καθόλου δε μας ένοιαζε και οι χωματένιοι δρόμοι, έμοιαζαν τόσο οικεία. Τα αυτοκίνητα σταμάτησαν στο λασπωμένο μονοπάτι και τρέχοντας μπήκαμε κατευθείαν στον ξενώνα που θα μας φιλοξενούσε. Ο ξενώνας με την ονομασία “Αγκωνάρι” είχε ανοίξει διάπλατα τις πόρτες του και οι ιδιοκτήτες μας περίμεναν στην είσοδο να μας καλωσορίσουν.
Καθίσαμε στους παραδοσιακούς καναπέδες δίπλα στο τζάκι με τις μεγάλες μαξιλάρες και αφήσαμε χαλαρά τα πόδια μας να χωθούνε στις παχιές φλοκάτες. Χρειαστήκαμε αρκετά λεπτά να συγκεντρωθούμε γιατί το βλέμμα μας έτρεχε από τη μια γωνιά στην άλλη χωρίς να ξέρουμε τι να πρωτοκοιτάξουμε. Τα χειροποίητα διακοσμητικά, τα υφαντά, οι ξύλινοι τοίχοι, τα παράξενα φωτιστικά φτιαγμένα με υλικά της φύσης και με πολύ μεράκι από τους ιδιοκτήτες του Ξενώνα. Τα μάτια μας δεν χόρταιναν να κοιτούν την κάθε γωνιά του υπέροχου, παραδοσιακού χώρου που είχαμε την τύχη να βρισκόμαστε.
Όταν αρχίσαμε να μιλάμε, είδαμε στα πρόσωπα των παιδιών την αγωνία και την προσμονή. Είναι μικρά, αλλά θέλουν να προσφέρουν. Περιμένανε να τους επιβεβαιώσουμε ότι μπορούν να το κάνουν. Σα σφουγγάρια απορροφούσανε λέξεις, φράσεις, εικόνες, ήχους. Και η εκπαίδευση συνέχιζε με λόγια απλά και κατανοητά, πάνω σε πολύχρωμα χαρτάκια άλλοτε σε σχήμα τριφυλλιού και άλλοτε σε διάφορα άλλα τρίγωνα, τετράγωνα κλπ. Σχήματα γεμάτα με σημειώσεις που περιελάμβαναν ό,τι είχαμε να πούμε. Όλα φτιαγμένα με πολύ κόπο και πλούσιο οδηγικό πνεύμα.
Ακούστηκαν πράγματα που είχαν ειπωθεί στις μεταξύ μας συζητήσεις αλλά και πράγματα άγνωστα γι’ αυτούς. Ένα κατεβατό πληροφοριών που όμως έπεσαν απαλά και τακτοποιήθηκαν μέσα στο μυαλό τους. Γνώσεις χρήσιμες για μια ζωή. Τόσο όμορφα κατανεμημένα, συνδυάζοντας πέρα από την ενημέρωση κι άλλα αγαπημένα κομμάτια της Οδηγικής Ζωής. Τραγούδια, παιχνίδια και μικρές κατασκευές που όλα σαν κομμάτια παζλ έφτιαξαν μια μεγάλη εικόνα του Οδηγισμού. Όσο κι αν διψούσανε για περισσότερες γνώσεις τόσο ο ήχος του γουργουρητού των στομαχιών άρχιζε να δυναμώνει.
Απρόθυμα σηκωθήκαμε για να πάμε στην τραπεζαρία. Η βροχή είχε δώσει τη θέση της στις πυκνές νιφάδες του χιονιού που χόρευαν στον απαλό άνεμο. Το φαγητό ήταν καταπληκτικό και τα πιάτα άδειασαν τόσο καλά που ακούστηκε η σωστή παρατήρηση “σήμερα δεν χρειαζόμαστε υπηρεσία πλυσίματος”.
Το τελευταίο μέρος της εκπαίδευσης ήταν εξίσου ευχάριστο. Τα παιδιά φαίνονταν πιο σίγουρα για τον εαυτό τους και είχαν πλέον καταλάβει που ανήκουν. Είχε ήδη σκοτεινιάσει και η θέα μας άφησε άφωνους! Αμέτρητα φωτάκια ήταν απλωμένα μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μας. Διαγράφονταν ξεκάθαρα οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης που έμοιαζαν να είναι τόσο κοντά.
Είχε φτάσει η ώρα να ετοιμαστεί από τα παιδιά η βραδινή ψυχαγωγία. Τους δώσαμε το θέμα και τους αφήσαμε να το δουλέψουν. Ύστερα από το βραδινό φαγητό μας τους είχαμε ετοιμάσει μια έκπληξη που δεν την περιμένανε. Μια σύντομη βραδινή πορεία στους -5 βαθμούς Κελσίου που κατέληγε στο σπίτι των ιδιοκτητών του ξενώνα. Όχι μόνο μας το είχανε παραχωρήσει αλλά είχανε φροντίσει στο σαλόνι να υπάρχει μια δυνατή φωτιά. Καθίσαμε γύρω από το τζάκι, τα παιδιά παρουσίασαν την ψυχαγωγία. Τραγουδήσαμε, παίξαμε και στο τέλος τα παιδιά ζητήσανε από τον Έφορο να μοιραστεί εμπειρίες από την οδηγική ζωή. Ιστορίες που όταν τις αφηγείσαι σε διαπερνά ένα γλυκό ρίγος αναμνήσεων και νοσταλγίας. Όμως η βραδιά δεν είχε τελειώσει. Συνεχίσαμε την πορεία ως το μικρό εκκλησάκι του χωριού, τη Μεταμόρφωση του Σωτήρα. Είχαμε ετοιμάσει μια πολύ γλυκιά καληνύχτα. Διαβάστηκαν οδηγικές σκέψεις, όμορφες που μέσα στην ηρεμία της νύχτας χάιδευαν το μυαλό. Αφού είπαμε και την προσευχή μας, επιστρέψαμε. Κανείς δεν νύσταζε αν κι η ώρα ήταν περασμένη. Στριμωχτήκαμε όλοι γύρω από το τζάκι κι αρχίσαμε σιγά-σιγά να τραγουδάμε. Πρώτη φορά είδαμε τα παιδιά τόσο χαρούμε και τόσο κοντά το ένα στο άλλο. Ψιλοσκεπαστήκαμε με τα σλίπινγκ μπαγκς, φάγαμε μανταρίνια και τα τραγούδια ασταμάτητα. Κανείς δεν ήθελε να πάει στο κρεβάτι του. Κι έτσι τα παιδιά αποκοιμιόνταν αγκαλιασμένα. Ένα κουβάρι Οδηγοί, να ζεσταίνουν ο ένας τον άλλο και να μοιράζονται τα όνειρά τους. Έτσι ξυπνήσαμε, αγκαλιά. Ακούγεται άβολο, όμως ήταν ο καλύτερος ύπνος του κόσμου
“Για την καινούργια τη μέρα, τον καθαρό τον αέρα, Ουράνιέ μας Πατέρα Σε ευχαριστώ”….. Έτσι ξεκίνησε η δεύτερη μέρα. Μετά το πρωινό πήγαμε στο δωμάτιο της ολομέλειας. Είχαμε αποφασίσει να φτιάξουμε μια μεγάλη κατασκευή που θα ήτανε το αναμνηστικό του διημέρου, κάτι για τον τοίχο της Εστίας μας. Ίσως να ‘φταιγε το ηλιόλουστο πρωινό, ίσως και η καλή μας διάθεση, αλλά μας φάνηκε πως τα παιδιά ήταν πιο πρόθυμα, πιο συνεργάσιμα, πιο χαρούμενα. Δουλέψαμε όλοι μαζί με κέφι και καταφέραμε η κατασκευή μας να γίνει πολύ πιο όμορφη απ’ ό,τι την είχαμε ονειρευτεί.
Και η ώρα της αξιολόγησης έφτασε. Είχαμε αγωνία να ακούσουμε τα παιδιά. Εκείνα χαμογελαστά και χαλαρά μας περιέγραψαν τις εντυπώσεις τους, τον ενθουσιασμό τους και την ανυπομονησία να γυρίσουν στις ομάδες και να προσφέρουν απλόχερα όσα πήραν από το διήμερο αυτό. “Φανταστικά, υπέροχα, αξέχαστα, όλα τα λεφτά, άπαιχτα” όπως και να το εκφράσανε το συναίσθημα ήταν ένα. Οδηγικό Πνεύμα. Μία σκέψη γραμμένη σ’ ένα καρτελάκι που με σταυρόκομπο ήταν περασμένο σε ένα μπρελόκ, ήτανε το αναμνηστικό που τους δώσαμε για να θυμούνται όσα περάσαμε….. αν και δε θα μπορέσουν ποτέ να ξεχάσουν.
Με μισή καρδιά φορτώσαμε τα πράγματα στα αυτοκίνητα, βγήκαμε φωτογραφίες με τους ιδιοκτήτες, που τους αφήσαμε τις καλύτερες εντυπώσεις με τη συμπεριφορά μας, αλλά κι αυτοί με τη φιλοξενία τους. Τα βήματα ήτανε βαριά μέχρι να φτάσουμε στα αυτοκίνητα. Κανείς δεν ήθελε να φύγει. Δεν ήταν μόνο το ευχάριστο μέρος, η καλή παρέα, οι οδηγικές γνώσεις, ήτανε οι στιγμές που ζήσαμε μαζί και τα συναισθήματα που μοιραστήκαμε. Ξεκινήσαμε αφήνοντας πίσω μας το ξενώνα και το χωριό, χωρίς κανένας να μιλάει. Το μαντήλι έμοιαζε ακόμα πιο ζεστό στο λαιμό, πιο βαρύ από ευθύνες, γεμάτο όμως από ευχάριστες στιγμές και μεγάλη προσμονή για το αύριο. Αν και εμείς μπορούσαμε να μαντέψουμε τις σκέψεις τους. Μπορούμε επίσης να μαντέψουμε το πόσες ακόμα τέτοιες στιγμές θα ζήσουν κι ότι αυτό ήταν απλά η Αρχή!
Ζέμος Αλέξανδρος, Τοπικός Έφορος
Εύα Αδαμαντίδου, Αρχηγός Ομάδας Οδηγών
Ρωμανός Κελεμουρίδης, Υπαρχηγός Ομάδας Μ. Οδηγών

!